Odwiedziła mnie dawna znajoma. Nie widziałyśmy się chyba z 15 lat. W pewnym momencie wyjrzała przez okno i rzuciła: „Wasz ogrodnik jest strasznie zabiedzony. Wygląda na poważnie chorego. Powinniście mu lepiej płacić”. Nie mamy ogrodnika, mówiła o naszym synu.

Zaczęłam dzisiaj nową pracę. Szef na mój widok westchnął z wyraźną ulgą. Powiedział, że zastępuję babkę, która wzięła bezpłatny urlop wychowawczy, ale widzi, że ja nieprędko znajdę partnera i urodzę dziecko. Nie ma jak miłe powitanie.