Wracałam do domu z delegacji. Myślami już jestem w łóżku, wcinam ciastko owsiane – ostatnią rzecz, którą mam do jedzenia. Podbiega do mnie 4/5-letnia dziewczynka, która urwała się spod opieki rodziców i rozkazującym tonem mówi, że albo dam jej ciastko albo zacznie płakać i krzyczeć, że ją pobiłam. Wyśmiałam ją i spławiłam, a ta jak nie zacznie krzyczeć i płakać prawdziwymi łzami. Zbiegli się ludzie, przybiegli rodzice i zrobiła się taka awantura, że niewiele zabrakło, a nie zdążyłabym na lot. 

Utknąłem dzisiaj w zepsutej windzie z matką i jej bliźniakami. To były bardzo długie dwie godziny, ale paradoksalnie nie za sprawą maluchów, które słodko spały cały czas. Matka za to miała chyba klaustrofobię, bo cały czas zanosiła się płaczem, a jedyne przerwy jakie robiła sobie od chlipania wykorzystała, żeby mnie poinformować, że na pewno zabraknie dla nas powietrza i umrzemy.